അമ്മുക്കുട്ടിയമ്മയും അജയനും. അമ്മയും മകനും ആണ് അവര്‍. മകന്‍ ഏറെക്കാലത്തെ പ്രവാസ ജീവിതത്തിന് ശേഷം നാട്ടില്‍ തിരികെയെത്തിയിരിക്കുകയാണ്. ഇവരുടെ സ്നേഹം കണ്ടാല്‍, കേരളത്തില്‍ ഇത്രയും സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരമ്മയും മകനും ഇല്ലാ എന്നുതോന്നും. ഞാന്‍ ഇത് പോസിറ്റീവായി പറഞ്ഞതല്ല. ലാലിന്‍റെ സ്നേഹപ്രകടനങ്ങള്‍ പലതും എനിക്ക് അരോചകമായാണ് തോന്നിയത്. ഇങ്ങനെയൊക്കെയാകാമോ? കുറച്ച് ഓവര്‍ ആയിപ്പോയില്ലേ?
വിവാഹം കഴിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി അജയന്‍ പറയുന്നത് കേള്‍ക്കുക - “ഏതോ ഒരു പെണ്ണ് എന്‍റെ അമ്മയെ അമ്മ എന്നു വിളിക്കുക. അവളുടെ അച്ഛനെയും അമ്മയേയും ഞാന്‍ ‘അച്ഛാ...അമ്മേ..’ എന്നുവിളിക്കുക. അവളുടെ ആങ്ങളച്ചെക്കനെ അളിയാ എന്നുവിളിച്ച് നടക്കുക. ഇതൊക്കെ എന്ത് ഏര്‍പ്പാടാണ്. ഇവിടെ ഞാനും എന്‍റെ അമ്മയും മാത്രം” - വലിയ വാചകങ്ങള്‍ തന്നെ. പക്ഷേ, ഇത്രയും മുതിര്‍ന്ന ഒരു മകന്‍റെ കുട്ടിക്കളികള്‍ക്ക് ഒരു പരിധി നിശ്ചയിക്കേണ്ടതായിരുന്നു എന്നുമാത്രം.
ഒരുപക്ഷേ, ഇത് എനിക്കുമാത്രം തോന്നിയ അഭിപ്രായമായിരിക്കും. തിയേറ്ററില്‍ ഈ ഡയലോഗുകള്‍ക്കൊക്കെ ഗംഭീര കയ്യടിയായിരുന്നു. അവര്‍ എന്തോ ആഘോഷിക്കുകയാണെന്നുതോന്നി. മോഹന്‍ലാല്‍ സാധാരണക്കാരനെപ്പോലെ സംസാരിക്കുന്നതുകേട്ടിട്ടാകാം.
ആദ്യപകുതിയെപ്പോലെ സ്മൂത്തായി പോകുന്നില്ല ചിത്രത്തിന്‍റെ രണ്ടാം പകുതി. എവിടെയൊക്കെയോ ചില കല്ലുകടികള്‍. എന്നാല്‍ എക്സ്പീരിയന്‍സ് എന്നത് വലിയ കാര്യമാണല്ലോ. ഇത്രയും സിനിമകള്‍ ചെയ്ത അനുഭവപരിചയം വലിയ പരുക്കേല്‍ക്കാതെ സിനിമയെ രക്ഷിക്കാന്‍ സത്യന്‍ അന്തിക്കാടിനെ സഹായിക്കുന്നു.
അവസാന അരമണിക്കൂറിലാണ് സിനിമയുടെ സസ്പെന്‍സ് പൊളിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ അജയന്‍റെ മകനാണെന്ന് അവകാശപ്പെട്ട് ഒരു കുട്ടി വരാനുണ്ടായ കാരണങ്ങള്‍ കണ്‍‌വിന്‍സ് ചെയ്യിക്കുന്നതില്‍ സംവിധായകന്‍ പരാജയപ്പെടുന്നു. സില്ലിയായ ഒരു ക്ലൈമാക്സിലൂടെ പ്രേക്ഷകരെ നിരാശപ്പെടുത്തുകയാണ് സത്യന്‍ അന്തിക്കാട്.
വീണ്ടും ചില വീട്ടുകാര്യങ്ങളുടെ ക്ലൈമാക്സ് വളരെ സില്ലിയായിരുന്നു. പക്ഷേ, ലോഹിതദാസ് എന്ന കയ്യൊതുക്കമുള്ള ഒരു എഴുത്തുകാരന്‍റെ സാന്നിധ്യമായിരുന്നു ആ സിനിമയുടെ ജീവന്‍. സ്നേഹവീട് മനസിനെ സ്പര്‍ശിക്കാത്തതും ആഴമുള്ള എഴുത്തിന്‍റെ അഭാവം കൊണ്ടുതന്നെ.
