1972 ല്‍ മുംബൈയില്‍ മറ്റൊന്നു കൂടി വന്ന ശേഷം 1975 ല്‍ ശ്രീനഗര്‍, അമൃത് സര്‍, കൊല്‍ക്കത്ത, മദ്രാസ്, ലക്‍നൌ എന്നിവിടങ്ങളിലായി അഞ്ച് ടെലിവിഷന്‍ സ്റ്റേഷനുകളാണ് ഉണ്ടായത്. ആദ്യ കാലത്ത് ബ്ലാക്ക് ആന്‍ഡ് വൈറ്റ് ചിത്രങ്ങള്‍ കാണിച്ചിരുന്ന ടെലിവിഷന്‍ 1982 ഏഷ്യന്‍ ഗെയിംസോടെ കളര്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ പുറത്തു വിടാന്‍ ആരംഭിച്ചു.
സര്‍ക്കാരിന്‍റെ ദൂരദര്‍ശനെന്ന ഒരു ചാനല്‍ മാത്രം കണ്ടിരുന്ന ഇന്ത്യ ഏറെ താമസിയാതെ ഡി ഡി മെട്രോയും പരിചയപ്പെട്ടു. എന്നാല്‍ ഇന്ത്യാക്കാരന് അറിവിന്‍റെ നവ്യാനുഭൂതി ലഭിച്ചത് 1991 ല്‍ സ്വകാര്യ വിദേശപ്രക്ഷേപകര്‍ക്ക് അവസരം തുറന്നതോടെയാണ്. ഇതൊരു കേബിള്‍ വിപ്ലവത്തിനു തുടക്കമായി.സി എന്‍ എന്‍, സ്റ്റാര്‍ ടി വി, ആഭ്യന്തര ചാനലുകളായ സീ, സണ്‍ എന്നിവര്‍ സാറ്റലൈറ്റ് ബ്രോഡ് കാസ്റ്റിംഗ് തുടങ്ങി.
ഓഡിയന്‍സ് റിസര്‍ച്ച് യൂണിറ്റിന്‍റെ 1991 ലെ കണക്കനുസരിച്ച് 1962 ല്‍ 41 സെറ്റുകളില്‍ ഒരു ചാനല്‍ മാത്രം ഒടിയിരുന്നിടത്ത് ഇപ്പോള്‍ 70 ദശലക്ഷം വീടുകളിലും 400 ദശലക്ഷം വ്യക്തികളിലുമായി 100 ലധികം ചാനലുകളാണ് ഓടുന്നത്. 1992 ല്‍ സര്‍ക്കാര്‍ വിപണി തുറന്നു കൊടുത്തതൊടെ കേബിള്‍ ടെലിവിഷന്‍ വിപ്ലവവും തുടങ്ങി.
2001 ല്‍ എച്ച് ബി ഒ, ഹിസ്റ്റോറി എന്നീ ചാനല്‍ കൂടി ഇന്ത്യയിലെത്തി 2003 എത്തിയതോറ്റെ ചാനലുകളുടെ എണ്ണം ഇരട്ടിക്കുകയും ഒരു ചാനല്‍ കിടമത്സരങ്ങള്‍ക്കും തുടക്കമായി. ഇപ്പോള്‍ രഹസ്യങ്ങളേ ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നു. വാര്‍ത്തകള്‍ഊടെ ഉള്ളറകളിലേക്ക് സഞ്ചരിക്കാന്‍ ജേര്‍ണലിസ്റ്റുകളും മാധ്യമങ്ങളും സദാ ജാഗരൂകരായിരിക്കുകയാണ്. വാര്‍ത്തകളുടെ അരികുകള്‍ വിശാലമാക്കാന്‍ നെറ്റിന്‍റെ സഹായവും വിസ്തൃതമായി വിനിയോഗത്തിലുണ്ട്.
ഏറ്റവും ഒടുവില്‍ വാര്‍ത്തകളെ ഉപഭോക്താവിനരികില്‍ ചൂടോടെ എത്തിക്കാന്‍ ഇന്‍റര്‍നെറ്റിന്‍റെ സാ‍ധ്യതകളിലേക്കാണ് ഇന്ത്യ എത്തിയിരിക്കുന്നത്. അന്താരാഷ്ട്ര മാധ്യമങ്ങള്‍ക്ക് പുറമേ പ്രാദേശിക വെബ്സൈറ്റുകളും ശക്തമാണ്. പ്രാദേശികവും അന്താരാഷ്ട്രവുമായ വിഷയങ്ങള്‍ പെട്ടെന്നെത്തിക്കുന്നതില്‍ വെബ്സൈറ്റുകള്‍ മത്സരിക്കുകയും വാര്‍ത്തകളില്‍ അഭിപ്രായം പറയാന്‍ ബ്ലോഗ് ഒരുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ആധുനിക വളരുന്നതിനനുസരിച്ച് മാധ്യമങ്ങള്‍ മത്സരിക്കുമ്പോള്‍ ഇല്ലാതാകുന്നത് വാര്‍ത്തകളും അവയുടെ പ്രാധാന്യങ്ങളുമാണ്. പുതുമ എത്തിക്കാനുള്ള മത്സരത്തിനിടയിലും പരസ്യദാതാവിന്‍റെ താല്പര്യങ്ങളിലും മാധമങ്ങള്‍ മുഴുകുമ്പോള്‍ വാര്‍ത്തകള്‍ ഇല്ലാതാകുകയോ സുതാര്യമാകാതിരിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നെന്ന് മാത്രം.
