അല്‍പം കൃഷിസ്ഥലം പാട്ടത്തിനുകിട്ടിയ ഒരു ചെറിയ കൃഷിക്കാരന്‍ മാത്രമാണ്‌ ഞാന്‍: എം ടി
PRO
ഈ യജ്ഞം നടക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ലോകത്തോടു നിശബ്ദമായി വിളിച്ചു പറയുകയായിരുന്നു. ഞാനിവിടെയുണ്ട്‌, ഈ കുഗ്രാമത്തില്‍, എഴുത്തുകാരനാവാന്‍ നോമ്പുനോറ്റിരുക്കുന്ന ഒരുവന്‍. ഏതോ ഒരജ്ഞാതശബ്ദം അപ്പോള്‍ എന്നോടു കല്‍പിച്ചിരിക്കണം: "ശരി, നിന്‍റെ ശ്രമങ്ങള്‍ നോക്കട്ടെ!"
ചിലതൊക്കെ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. കവിതയുടെ മന്ത്രവിദ്യ സ്വായത്തമാകുന്നില്ല എന്നു സ്വയം തോന്നിയതുകൊണ്ട്‌ ഞാന്‍ കഥയിലേക്കു തിരിഞ്ഞു. ചിലതൊക്കെ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. അജ്ഞാതസ്വരം വീണ്ടും ഞാന്‍ കേട്ടു: "ശരി, തുടങ്ങിയെന്നു മനസ്സിലായി. എന്താണ്‌ നിനക്കെഴുതാനുള്ളത്‌?"
ഇവിടെയാണ്‌ എഴുത്തുകാര‍ന്‍റ ഉള്ളിലെ സംഘര്‍ഷം ആരംഭിക്കുന്നത്‌. പ്രമേയം തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതുതന്നെ ഒരു സംഘര്‍ഷമാണ്‌. മനസ്സിന്‍റെ ഉള്ളറയില്‍ സാദ്ധ്യതകളുണ്ട്‌ എന്നു തോന്നി സൂക്ഷിച്ച പ്രമേയം പിന്നീടു പുറത്തെടുക്കുമ്പോള്‍, അതുകൊണ്ടു വിശേഷിച്ചൊന്നും നേടാന്‍ പോകുന്നില്ലെന്നു ബോദ്ധ്യം വന്ന്‌ അതുപേക്ഷിക്കേണ്ടി വരുന്നു. പ്രമേയം സ്വീകരിച്ചുവെന്നു വയ്ക്കുക, സംഘര്‍ഷത്തിന്‍റെ മറ്റൊരു ഘട്ടം വീണ്ടും ആരംഭിക്കുന്നു. പ്രമേയം അവതരിപ്പിക്കാനുള്ള രൂപം കണ്ടെത്തേണ്ടതുണ്ട്‌. അയാള്‍ ഒരു പാരമ്പര്യത്തിന്‍റെ പിന്‍മുറക്കാരനാണ്‌. അതിന്‍റെ കെട്ടുപാടുകളില്‍ കുടുങ്ങി കിടക്കുന്നവനാണ്‌. താന്‍ മാനിക്കുന്ന ആ പാരമ്പര്യത്തെ അയാള്‍ക്കു ലംഘിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു, പുതിയ വഴികള്‍ അന്വേഷിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. പുതിയ വഴികള്‍ എന്നുവെച്ചാല്‍ പലപല അപകടങ്ങളും പതിയിരിക്കുന്നതാണെന്നറിയാം. പക്ഷേ, അതന്വേഷിക്കാന്‍, മാര്‍ഗതടസ്സങ്ങളെ മറികടക്കാന്‍ അയാള്‍ വിധിക്കപ്പെട്ടവനാണ്‌.
എത്തേണ്ട ഇടങ്ങളില്‍ എത്തിച്ചേരുമോ? സര്‍ഗ്ഗപ്രക്രിയയുടെ ഘട്ടത്തില്‍ അവബോധമായി ആ ചോദ്യമുയര്‍ത്തുന്ന മറ്റൊരു സംഘര്‍ഷം മനസ്സിലെവിടെയോ നടക്കുന്നു. അനുഭവത്തില്‍നിന്ന്‌ ഒരു കാര്യം അയാള്‍ക്ക്‌ സ്‌പഷ്ടമാണ്‌. തന്‍റെ പരിമിതികളേയും ദൗര്‍ബല്യങ്ങളെയും പൊറുത്ത്‌ ദയാപൂര്‍വ്വമായ സ്‌നേഹത്തോടെ കാത്തിരിക്കുന്ന കുറച്ചു വായനക്കാരുണ്ട്‌. താല്‍ക്കാലികമായ ഒരു വിനോദത്തിനുവേണ്ടി വായിക്കുന്നവരല്ല അവര്‍. അവര്‍ നിങ്ങളുടെ കൃതി ഹൃദയത്തിലേക്കു സ്വീകരിച്ച്‌, സ്വന്തം അനുഭവങ്ങള്‍ അതോടു ചേര്‍ത്തുവെച്ച്‌ അവിടെ പുതിയൊരു സൃഷ്ടി നടത്തുന്നു. അവര്‍ എണ്ണത്തില്‍ കുറവായിരിക്കാം. പക്ഷേ, എന്റെ വാക്കുകള്‍ അവരുടെ മനസ്സിന്‍റെ വാതില്‍ക്കലെത്തുമ്പോള്‍ സ്വീകരിക്കപ്പെടുമോ? എഴുത്തുകാരന് ആ തീവ്രമായ ഉല്‍ക്കണ്ഠയെയും നേരിടേണ്ടതുണ്ട്‌.
ലോകത്തിലെല്ലായിടത്തുമുള്ള എന്റെ സഹപ്രവര്‍ത്തകരെപ്പോലെ ഈ സംഘര്‍ഷങ്ങളിലൂടെ, ഉല്‍ക്കണ്ഠകളിലൂടെ ഞാനും എന്നും സഞ്ചരിക്കുന്നു.
സാഹിത്യത്തെ സംബന്ധിച്ച ഒരു സിദ്ധാന്തവും എനിക്കു വാദിച്ചുറപ്പിക്കാനില്ല. പാണ്ഡിത്യമോ വിപുലമായ ലോകജ്ഞാനമോ എനിക്കവകാശപ്പെടാനില്ല. ജിവിതത്തിലെ കടന്നുപോയ ആറു ദശകങ്ങളായി അധികകാലവും ഒരു കുഗ്രാമവും ഒരു ചെറുനഗരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു കിടക്കുന്നു.
എനിക്കു സുപരിചിതമായ ഗ്രാമമാണ്‌ എന്റെ ഭൂരിപക്ഷം കൃതികളുടെയും പശ്ചാത്തലം. അതിലൂടെ ഒഴുകിപ്പോകുന്ന പുഴ എന്റെ ജീവധമനിയാണ്‌. ഗ്രാമം എനിക്കു ശബ്‌ദങ്ങളും ബിംബങ്ങളും വാക്കുകളും തന്നു. മനുഷ്യാവസ്ഥയിലെ സങ്കീര്‍ണ്ണതകളും. കൊടുംക്രൂരനെന്നു വിധിക്കപ്പെട്ടവന്‍, ഒരിക്കല്‍ മൃദുലഹൃദയം തുറന്നുകാണിച്ച്‌ നമ്മെ അമ്പരിപ്പിക്കുന്നു. നന്മയുടെ നിറകുടമായി വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെട്ടവന്‍ ഭീകരതയുടെ ദംഷ്‌ട്രകള്‍ അപ്രതീക്ഷിതമായി പുറത്തുകാട്ടുന്നു - മനുഷ്യന്‍ എന്ന നിത്യാത്ഭുതത്തെപ്പറ്റി നാം ചിന്തിച്ച്‌ അസ്വസ്ഥരാവുന്നു.
മനുഷ്യാവസ്ഥകളെപ്പറ്റി എഴുതുമ്പോള്‍ മനുഷ്യന്‍ എന്ന സങ്കീര്‍ണ്ണ സമസ്യയെ മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞാലേ എന്റെ കാലഘട്ടത്തെ, ഞാന്‍ ജീവിക്കുന്ന സമൂഹത്തെ എനിക്കു മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിയൂ എന്ന ബോദ്ധ്യമുണ്ട്‌. പരീക്ഷണശാലയിലെന്നപോലെ ശരീരത്തെ കീറിമുറിച്ചു നോക്കിയാല്‍ മാനുഷികമായ അപൂര്‍ണ്ണതകളെ കണ്ടെത്താന്‍ കഴിഞ്ഞെന്നു വരില്ല. ആ മനസ്സിനോടു താദാത്മ്യം പ്രാപിച്ച്‌ അന്വേഷണം നടത്തിയാലേ കുറെയെങ്കിലും അറിയാന്‍ സാദ്ധ്യമാകൂ എന്ന്‌ അനുഭവം എന്നെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നു.
തിരിഞ്ഞുനോക്കുമ്പോള്‍, ഒരല്‍പം കൃഷിസ്ഥലം പാട്ടത്തിനുകിട്ടിയ ഒരു ചെറിയ കൃഷിക്കാരന്‍ മാത്രമാണ്‌ ഞാന്‍ എന്ന്‌ എനിക്കു ബോദ്ധ്യമാകുന്നു. ലോകത്തിന്‍റെ പല ഭാഗത്തുമുണ്ടായ മഹത്തായ സാഹിത്യകൃതികളുമായി പരിചയപ്പെടാന്‍ എന്നും ഞാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്‌. ഇന്നും ശ്രമിക്കുന്നു. കഥയെഴുത്ത്‌ എന്ന കലയുടെ അനന്തസാദ്ധ്യതകളെപ്പറ്റി ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കാന്‍ അത്‌ എന്നും ഉപകരിക്കുന്നു. സ്വന്തം അതിരുകളും വരമ്പുകളും നിശ്ചയിക്കേണ്ടത്‌ അവനവന്‍ തന്നെയാണെന്ന്‌ ഈ മഹത്തായ കൃതികള്‍ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നു.
വിപുലവും വിചിത്രവും വ്യത്യസ്തവുമായ അനേകമനേകം സാദ്ധ്യതകള്‍! പക്ഷേ, സ്വന്തം രചനയിലേര്‍പ്പെടുമ്പോള്‍ എനിക്കു പരിചിതമായ പ്രമേയവും എന്‍റേതായ രൂപഘടനയും കണ്ടെത്തേണ്ടതുണ്ട്‌. എന്റെ കാലാവസ്ഥയ്ക്കും ഇണങ്ങിയ വിത്തുകള്‍ മാത്രം തിരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ എന്നിലെ കൃഷിക്കാരന്‍റെ കാലാകാലമായുള്ള നാട്ടറിവ്‌ എന്നെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. ഭാരതത്തിന് സ്വന്തമായൊരു കഥാകഥനരീതിയുണ്ടായിരുന്നു. അതിപ്രാചീന കാലത്തെ നമ്മുടെ കാഥികര്‍ വിനോദത്തോടൊപ്പം വിദ്യയും പകരണമെന്ന ലക്‍ഷ്യമുള്ളവരായിരുന്നു. തത്ത്വശാസ്‌ത്രവും മനഃശാസ്‌ത്രവും രാജ്യതന്ത്രവും എല്ലാം എല്ലാം പഠിപ്പിക്കാനുള്ള മാര്‍ഗ്ഗമായി അവര്‍ കഥയെ കണ്ടവരാണ്‌.
പഞ്ചതന്ത്രത്തിന്‍റെ കര്‍ത്താവായ വിഷ്ണുശര്‍മ്മന്‍ കഥപറയല്‍ ഒരു വെല്ലുവിളിയായി സ്വീകരിച്ചതായിരുന്നു. അമരശക്തി രാജാവിന്‌ രണ്ടുമക്കളെ വിദ്യാസമ്പന്നരാക്കണം. കൊട്ടാരത്തിലെ ഉപദേഷ്‌ടാക്കള്‍ പറഞ്ഞതനുസരിച്ച്‌ ഓരോ വിഷയത്തിലും അധ്യയനം നല്‍കാന്‍ പല വര്‍ഷങ്ങള്‍ വേണ്ടിവരും. അപ്പോഴാണ്‌ അസ്വസ്ഥനായ രാജാവിനോടു വിഷ്ണുശര്‍മ്മനെന്ന പണ്ഡിതനെ വരുത്താന്‍ ചിലര്‍ ഉപദേശിച്ചത്‌. മക്കള്‍ക്കുവേണ്ട വിദ്യാഭ്യാസം നല്‍കിയാല്‍ വേണ്ടത്ര ഭൂമിയും സ്വത്തും നല്‍കാമെന്ന്‌ രാജാവ്‌ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ മഹാനായ ആ കഥാകാരന്‍ പറഞ്ഞത്‌ ശ്രദ്ധിക്കുക. "രാജാവേ, ഭൂമിക്കും സ്വത്തിനും വേണ്ടി അറിവ്‌ വില്‍ക്കുന്ന ഒരു ചില്ലറക്കച്ചവടക്കാരനല്ല ഞാന്‍. പക്ഷേ, നീതി ശാസ്‌ത്രത്തില്‍ അവര്‍ക്കു വേണ്ട അറിവു നല്‍കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍ ഞാനെന്‍റെ പേര്‌ ഉപേക്ഷിക്കും. ആറുമാസത്തിനകം ഈ കുമാരന്‍‌മാര്‍ മറ്റു പലര്‍ക്കുമുള്ളതിലേറെ ജ്ഞാനം വിവിധ ശാഖകളില്‍ നേടിയിട്ടില്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ബ്രഹ്മപദംകൂടി ഉപേക്ഷിക്കുമെന്നതുറപ്പ്‌". എന്നിട്ടാണ്‌ പഞ്ചതന്ത്രം നിര്‍മ്മിച്ചതെന്നു പറയപ്പെടുന്നു.
സോമദേവന്‍ കഥാസരിത്‌സാഗരം രചിച്ചത്‌ വിധവയും ദുഃഖിതയുമായ ഒരു രാജ്ഞിക്ക്‌ ജീവിതത്തില്‍ വിശ്വാസം തിരിച്ചുകിട്ടാന്‍ വേണ്ടിയായിരുന്നു എന്നും ഭാരതീയര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. ചുരുക്കത്തില്‍ പ്രാചീന കഥാകാരന്‍‌മാരുടെ ലക്‍ഷ്യങ്ങള്‍ ഇവയായിരുന്നു. ഒന്ന്‌: പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സങ്കീര്‍ണ്ണസത്യങ്ങളുമായി സമരസപ്പെടാന്‍ സഹായിക്കുക. രണ്ട്‌: ജീവിതത്തിലുള്ള വിശ്വാസം വളര്‍ത്തുക. ഇന്നും അവ പ്രസക്തമാണെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അതൊരു സത്യപ്രസ്താവനയായി നിലനില്‍ക്കുക തന്നെ ചെയ്യും.
വിഷ്ണുശര്‍മ്മന്‍റെ ബാദ്ധ്യതകള്‍ക്ക്‌ ഇന്നു സാംഗത്യമുണ്ടായി എന്നു വരില്ല. പല വിജ്ഞാനശാഖകളും പഠിക്കാന്‍ ഉപകരിക്കുന്ന പാഠപുസ്തകങ്ങള്‍ വേണ്ടത്രയുണ്ട്‌. വെറും വിനോദം മറ്റു പല മീഡിയകളും വേണ്ടത്ര പ്രദാനം ചെയ്യുന്നുണ്ട്‌. സംഭ്രമജനകമായ കഥകള്‍ക്കാണെങ്കില്‍ കൂട്ടക്കൊലകളുടെയും കൂട്ടബലാല്‍സംഗങ്ങളുടെയും രാജ്യദ്രോഹത്തിന്‍റെയും ഹവാലകേസുകളുടെയും വിശദാംശങ്ങളുമായി വര്‍ത്തമാനപത്രങ്ങള്‍ ദിവസവും നമ്മുടെ മുമ്പിലെത്തുന്നു.
പക്ഷേ, എഴുത്തുകാരന് പ്രവര്‍ത്തിച്ചുകൊണ്ടേ ഇരിക്കുന്നു. പല പ്രതിസന്ധികളും ഉണ്ടെങ്കിലും, അത്രയൊന്നും അഭിനന്ദിക്കപ്പെടുന്നതല്ല തന്‍റെ കര്‍മ്മമെന്നറിയുന്നുവെങ്കിലും, അയാള്‍ തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടേ ഇരിക്കുന്നു. തന്‍റെ ചുറ്റുമുള്ള ജീവിതദുരിതങ്ങള്‍ക്ക്‌ അയാള്‍ സാക്ഷിയാണ്‌. അയാള്‍ എഴുത്തുകാരനായതുകൊണ്ട്‌ ശരാശരി പൗരനെക്കാള്‍ അയാളില്‍ അസ്വാസ്ഥ്യവും വേദനയും പ്രതികരണവും നീണ്ടുനില്‍ക്കുന്നു. സത്യത്തിന്‍റെ ശിഥിലീകരണവും മനുഷ്യചൈതന്യത്തിനേല്‍ക്കുന്ന പീഢനവും അയാളെ അഗാധമായി വേദനിപ്പിക്കുന്നു. ഒരിക്കല്‍ പവിത്രമെന്നു സങ്കല്‍പിച്ച മൂല്യങ്ങളെ ചവിട്ടിമെതിച്ചുകൊണ്ട്‌ മുകള്‍ത്തട്ടിലെത്താനുള്ള നമ്മുടെ വ്യഗ്രതയെ ഓര്‍ത്ത്‌ അയാള്‍ അകമേ കരയുന്നു. പലവിധ സംഘര്‍ഷങ്ങള്‍. നിരവധി സങ്കട കോലാഹലങ്ങളുടെ നടുവിലാണയാള്‍.
ഈ അസ്വാസ്ഥ്യങ്ങളുടെയും സംഘര്‍ഷങ്ങളുടെയും നടുവിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച്‌ നീതിയുടെയും സത്യത്തിന്‍റെയും മനുഷ്യമഹത്ത്വത്തിന്‍റെയും മൂല്യങ്ങളിലധിഷ്ഠിതമായ ഒരു മേഖല - ശാന്തിയുടെ ഒരു പീഠഭൂമി ഉണ്ടോ എന്നന്വേഷിക്കാന്‍ അയാള്‍ ബാദ്ധ്യസ്ഥനാവുന്നു. അതിന്‍റെ ഭാഗമായി ചില അടിസ്ഥാനപരമായ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കാന്‍ അയാള്‍ വെമ്പുന്നു. തൃപ്തികരമായ ഉത്തരങ്ങള്‍ അയാള്‍ക്ക്‌ ഒരിക്കലും കിട്ടുന്നില്ല. സമൂഹവും പ്രകൃതിയും ഈശ്വരനും മൗനം പാലിക്കുന്നു. ചോദ്യങ്ങള്‍ ശിലാശിഖരങ്ങളില്‍ തട്ടി തിരിച്ചുവന്ന്‌ സ്വന്തം ഹൃദയത്തില്‍ത്തന്നെ പ്രതിധ്വനിയുയര്‍ത്തുന്നു. എങ്കിലും അയാള്‍ക്ക്‌ ഈ അന്വേഷണം തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടേ ഇരിക്കണം, ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിച്ചുകൊണ്ടേ ഇരിക്കണം.
ചുറ്റുമുള്ള ഈ ദുരിതാവസ്ഥകള്‍ക്ക്‌ ഒരു പ്രതിവിധി പൊടുന്നനെ നിര്‍ദ്ദേശിക്കാന്‍ അയാള്‍ പ്രാപ്തനല്ല. അവ തുടച്ചുനീക്കാനുള്ള നിയമങ്ങള്‍ നടപ്പിലാക്കാനുള്ള അധികാരപദവികളും അയാള്‍ക്കില്ല. സമൂഹത്തിന്‍റെ ശരീരത്തിന്‍റെ നാഡീസ്പന്ദനം നോക്കി പറ്റിയ പ്രതിവിധികള്‍ പൊടുന്നനെ കുറിച്ചിടാന്‍ കഴിയുന്ന മഹാ ഭിഷഗ്വരനുമല്ല അയാള്‍. പക്ഷേ, ജീവിതസംഗീതത്തിന്‍റെ താളം തെറ്റുന്നു എന്ന്‌ അയാള്‍ക്കു ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാന്‍ കഴിയുന്നു. അതുകൊണ്ട്‌ അയാളുടെ മനസ്സിലുയരുന്ന ഉല്‍ക്കണ്ഠയും വേദനയും രോഷവും സമാനമനസ്കരുമായി പങ്കിടാനെങ്കിലും കഴിഞ്ഞാല്‍ അയാള്‍ക്ക്‌ അല്‍പം ആശ്വാസം കൈവരുന്നു.
ജീവിതമെന്ന ഈ വാണിഭസ്ഥലത്തെ കോലാഹലങ്ങള്‍ ചെവിടടപ്പിക്കുന്നതാണ്‌. അതിന്‍റെ സിരാകേന്ദ്രങ്ങളിലൊരിടത്ത്‌ അയാള്‍ ഏകാകിയായി നില്‍ക്കുന്നു. കലാപകോലാഹലങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ അയാളുടെ ശബ്‌ദം ഒറ്റപ്പെട്ടതും പതിഞ്ഞതും ആയിരിക്കാം. ആള്‍ക്കൂട്ടങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ എവിടെയോ ചിലര്‍ അതു പിടിച്ചെടുക്കാന്‍ കാതോര്‍ത്തു കാത്തിരിക്കുന്നു എന്ന വിശ്വാസം അയാളെ നിലനിര്‍ത്തുന്നു.
ദൈവം അയാളുടെ മുമ്പില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട്‌ ചോദിച്ചുവെന്നു കരുതുക: "നിനക്കെന്തു വേണം?"
അക്ഷമയോടെ അയാള്‍ മറുപടി പറഞ്ഞേക്കും: "ഈ ജീവിതത്തെക്കാള്‍ ജീവസ്സുറ്റ ജീവിതം!"
