ബഷീറിന്‍റെ കൃതിയെ ആധാരമാക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അതിനുമപ്പുറത്തുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ ഈ സിനിമയുടെ ഭാഗമാണ്. എനിക്ക് ഏറ്റവും ആകര്‍ഷകമായി തോന്നിയതും കൊല്‍ക്കത്തയിലെ രംഗങ്ങള്‍ തന്നെ. മജീദ് എന്ന മനുഷ്യന്‍റെ ജീവിതത്തിന്‍റെ ഏകാന്തതയും സംഘര്‍ഷങ്ങളും ധ്വനിപ്പിക്കുന്നതായി ഓരോ രംഗങ്ങളും. പാലത്തില്‍ നിന്നുള്ള വീഴ്ചയില്‍ തനിക്ക് കാല്‍ നഷ്ടമായി എന്ന് തിരിച്ചറിയപ്പെടുന്ന രംഗത്തില്‍ മജീദിന്‍റെ വേദന പ്രേക്ഷകരും അനുഭവിച്ചുപോകുന്നുണ്ട്.
ബഷീറിന് അല്ലെങ്കില്‍ ദസ്തയേവ്‌സികിക്ക് മാത്രം എഴുതാന്‍ കഴിയുന്ന കഥയാണ് ബാല്യകാലസഖി എന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. ഒരു മനുഷ്യജീവിതത്തിന്‍റെ ഇരുണ്ട വശങ്ങളിലൂടെ ഇങ്ങനെ കൈപിടിച്ചുനടത്താന്‍ കഴിയുക മറ്റാര്‍ക്കാണ്? പ്രമോദ് പയ്യന്നൂരിന് ആ ജീവിതത്തെ സ്ക്രീനിലേക്ക് ആവാഹിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു. അതിന് അദ്ദേഹം നടത്തിയ തയ്യാറെടുപ്പുകളെ എത്ര ശ്ലാഘിച്ചാലാണ് മതിയാവുക?
പഴയ കൊല്‍ക്കത്തയെ കാണാന്‍ വേണ്ടിമാത്രം ഈ സിനിമ കാണാം എന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. ആ ഓര്‍മ്മ, സംസ്കാരം, ജീവിതം എല്ലാം എത്ര ഉജ്ജ്വലമായാണ് പകര്‍ത്തിയിരിക്കുന്നത്! ബാല്യകാലസഖി പഴയ കൊല്‍ക്കത്തയെ സ്നേഹിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ആനന്ദം പകരുന്ന കാഴ്ച തന്നെ.
