പട്ടാളത്തില്‍നിന്നു പോന്ന് സിനിമാജീവിതം ആരംഭിച്ചതും പേരിനും പ്രസിദ്ധിക്കുമപ്പുറം ഒരു ജീവിതമാര്‍ഗം കണ്ടെത്തലായിരുന്നു. ഞാനിന്നുമോര്‍ക്കുന്നു, 'ലൗ ഇന്‍ കേരള എന്ന ചിത്രത്തില്‍ അഭിനയിക്കാന്‍ അതിന്‍റെ സംവിധായകന്‍ അന്നു മലയാളത്തില്‍ അഭിനയിച്ചിരുന്ന വില്ലന്‍ നടന്മാരെ എല്ലാം കണ്ടു സംസാരിച്ചതിനുശേഷമാണ്‌ എന്നെ കാണുന്നത്‌. അതില്‍ കാണിച്ചുകൂട്ടേണ്ട പ്രവൃത്തികള്‍ കേട്ടിട്ടാണ്‌ ആരും ആ റോള്‍ ഏറ്റെടുക്കാതിരുന്നത്‌. ജീവിക്കാനൊരു മാര്‍ഗം വേണം. അതിനു കഷ്ടപ്പെട്ടേ പറ്റൂ. ആ റോള്‍ ഞാന്‍ ഏറ്റെടുത്തു. അതെന്‍റെ നല്ല തുടക്കമായിരുന്നു. ജീവിതാനുഭവംകൊണ്ടു ഞാന്‍ പഠിച്ചത്‌ എല്ലാ മനുഷ്യരും വില്ലന്മാരാണ്‌, എല്ലാവരും നല്ലവരുമാണ്‌. നല്ലവന്‍ തന്നെയാണു വില്ലനാകുന്നതും. ഓരോ മനുഷ്യനിലും ഇതു രണ്ടുമുണ്ട്‌. എപ്പോള്‍ വേണമെങ്കിലും മനുഷ്യനില്‍ ഇത്‌ ഏതു വേണമെങ്കിലും പ്രതിഫലിക്കുകയും ചെയ്യാം.
ജീവിതത്തില്‍ ദൈവത്തെ അനുഭവിച്ചറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ള അനേകം സന്ദര്‍ഭങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്‌. എന്നാല്‍, അധികം നീളാന്‍ ഇടയില്ലാത്ത ഈ ബോണസ്‌ ജീവിതത്തില്‍ മറ്റൊരദ്ഭുതം സംഭവിക്കുന്നില്ല എങ്കില്‍ അദ്ഭുതം വിട്ടുമാറാത്ത, ഇന്നും ഓര്‍മിക്കുന്ന ഒരു സംഭവമുണ്ട്‌.
അന്നു ഞാന്‍ കൊല്‍ക്കത്തയിലാണ്‌. ഒരു ട്രെയിന്‍ യാത്രയില്‍ ഞാന്‍ കൊള്ളയടിക്കപ്പെട്ടു. സകലതും നഷ്ടപ്പെട്ടു കൈയില്‍ ഒരു ചില്ലിക്കാശുപോലുമില്ലാതെ കോല്‍ക്കത്തയിലെ ഒരു സ്റ്റേഷനില്‍ ഞാന്‍ വണ്ടിയിറങ്ങി. അപരിചിതമായ മഹാനഗരത്തിലെ നിസഹായത എന്നെ തളര്‍ത്തി. ഞാനൊരു ബഞ്ചിലിരുന്നു. എനിക്കു പനിക്കുന്നതായി തോന്നിയപ്പോള്‍ കിടന്നു. ഇതിനിടെ, ബോധവും നഷ്ടപ്പെട്ടു. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഉണര്‍ന്നപ്പോള്‍ ആ ബഞ്ചില്‍ത്തന്നെ കിടന്നു മരിച്ചു മരവിക്കാന്‍ പോകുന്ന എന്നെയാണു ഞാന്‍ കണ്ടത്‌. ഉണങ്ങിവരണ്ട ചുണ്ടും ഒട്ടിയ നാക്കും. കരയാനുള്ള ശേഷിപോലും നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു. വീണ്ടും ഞാന്‍ തളര്‍ച്ചയിലേക്കാഴ്‌ന്നിറങ്ങുമ്പോള്‍ ആരോ തട്ടിവിളിച്ചു. കണ്ണുതുറന്നപ്പോള്‍ മുന്നില്‍ ഒരു ഗൂര്‍ഖ. അയാള്‍ എന്‍റെയടുത്തേക്കു മുഖംചായ്ച്ചു ഹിന്ദിയില്‍ ചോദിച്ചു - സഹോദരാ എന്തുപറ്റി, പനിക്കുന്നുണ്ടല്ലോ. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, അതേ.
എവിടെയാണു പോകേണ്ടത്‌? അയാള്‍ ചോദിച്ചു. ഞാന്‍ സ്ഥലം പറഞ്ഞു. എന്‍റെ ശബ്ദം ഇടറിയതും വിറയാര്‍ന്നതുമായിരുന്നു. ഞാന്‍ വീണ്ടും കണ്ണടച്ചു. ഏതാനും സമയം കഴിഞ്ഞ്‌ അയാള്‍ വീണ്ടുമെന്നെ തട്ടിയുണര്‍ത്തി. അപ്പോള്‍ അയാളുടെ കൈയില്‍ ഒരു ഗ്ലാസ്‌ ചൂടുചായയുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു കൈകൊണ്ട്‌ എന്നെ എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ അയാള്‍ സഹായിച്ചു. ഞാന്‍ ഇരുന്നപ്പോള്‍ ആ ചായ എന്‍റെ ചുണ്ടോടു ചേര്‍ത്തുവച്ച്‌ എന്നെ കുടിപ്പിച്ചു. ദൈവമേ, ആ ചായയുടെ രുചി ഞാന്‍ ജീവിതത്തില്‍ ഒരിക്കലും മറക്കില്ല.
ഒരു വണ്ടിവിളിച്ച്‌ അയാള്‍ എന്നെ ഉടനെ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ എത്തിച്ചു. എനിക്കപ്പോള്‍ കഠിനമായ മഞ്ഞപ്പിത്തം ബാധിച്ചിരുന്നെന്നു പരിശോധനയില്‍ തെളിഞ്ഞു. മൂന്നുമാസം രോഗവുമായി ഹോസ്പിറ്റലില്‍ കഴിഞ്ഞു. ഒറ്റപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്ന ആ ദിവസങ്ങളിലെല്ലാം, വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടു തോന്നിയ സമയങ്ങളിലെല്ലാം എന്നെ സന്തോഷിപ്പിച്ച ഒരു മുഖമുണ്ടായിരുന്നു, ആ ഗൂര്‍ഖയുടെ മുഖം. രോഗവിമുക്തനായി വീണ്ടും കൊല്‍ക്കത്തയുടെ തെരുവുകളിലൂടെ യാത്ര ചെയ്തപ്പോഴെല്ലാം ഞാനാ മുഖം തേടുകയായിരുന്നു. പക്ഷേ, പിന്നീടൊരിക്കലും ഞാനാ മുഖം കണ്ടില്ല. ഇന്നുപോലും ഞാനാ മുഖം തിരിച്ചറിയും. അത്രയും സുപരിചിതമാണെനിക്കാ മുഖം. ഒരണ വിലയുള്ള ആ ചായയുടെ അത്ര വലിയ ഒരു സഹായവും ആര്‍ക്കും ഇന്നുവരെയും എന്‍റെ ജീവിതം വഴി നല്‍കാനായിട്ടില്ല. അന്നാ മുഖത്തുകണ്ട സ്നേഹവും ആര്‍ദ്രതയും മറ്റൊരു മുഖത്തും ഞാന്‍ ദര്‍ശിച്ചിട്ടുമില്ല.
അടുത്ത പേജില്‍ - എന്‍റെ മരുമകളുടെ ഹൃദയത്തിലെ സമ്പത്ത്
