അദ്ധ്യപനത്തെപ്പോലെ ആദരവും സ്നേഹവും ആര്‍ജ്ജിക്കാന്‍ ആവുന്ന ഒരു തൊഴില് ഇല്ലെന്നു തന്നെ പറയാം. വിവിധ മേഖലകളില്‍ പിന്നീട് പ്രശസ്തരായി തീരുന്ന ആളുകള്‍ക്ക് പിന്നില്‍ എത്രയോ അദ്ധ്യാപകരുടെ നിസ്വാര്‍ത്ഥമായ പ്രയത്നം ഉണ്ടായിരിക്കും. പഠിപ്പിച്ച കുട്ടികളില്‍ പലരും ജീവിതത്തിന്‍റെയും തൊഴിലിന്‍റെയും അത്യുന്നതങ്ങളില്‍ എത്തുന്നു എന്നറിയുന്നത് തന്നെ അദ്ധ്യാപകന് ആഹ്ലാദവും അതിലേറെ അഭിമാനവുമാണ്.
ഏതൊരു ആള്‍ക്കൂട്ടത്തില്‍ വച്ചും ഏത് നഗരത്തില്‍ വച്ചും അദ്ധ്യാപകനെ തിരിച്ചറിയുന്ന പൂര്‍വ്വ വിദ്യാര്‍ത്ഥി ഉണ്ടായിരിക്കും, ഉറപ്പ്.
മുമ്പ് ഒരു പക്ഷെ, ക്ലാസില്‍ കുസൃതിയും കുന്നായ്മയും കാണിച്ചു നടന്നവരായിരിക്കും ചിലപ്പോള്‍ അദ്ധ്യാപകനെ ഏറ്റവും അധികം സ്നേഹിക്കുകയും ആദരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത്. അദ്ധ്യാപകരുടെ ചില അനുഭവ കഥകള്‍ നമുക്ക് നോക്കാം.
ഫാക്‍ട് ഹൈസ്കൂളിലെ അധ്യാപകനായിരുന്ന കെ.യു മേനോന്‍റെ ഒരു അനുഭവ കഥ മാതൃഭൂമിയില്‍ വന്നത് ഇങ്ങനെയാണ് :
“എന്നാല്‍ ഒരിക്കില്‍ വിസ്മയകരമായ ഒരു അനുഭവമുണ്ടായി. കൊങ്ങോര്‍പ്പിള്ളി കവലയിലെ ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് ഞാന്‍ വരികയായിരുന്നു. പീടിക വരാന്തകളിലും വഴിയരികിലും ആളുകള്‍ ഭയവിഹ്വലരായി അന്തംവിട്ടു നില്‍ക്കുന്നു. നടുവഴിയില്‍ കുടിച്ചുകുന്തം മറിഞ്ഞ് നിലയ്ക്ക് നില്‍ക്കാനാവാത്ത ഒരു പ്രാകൃതന്‍ കൈയില്‍ കത്തിയുമായി ആരെയോ കൊല്ലുമെന്ന് അലറി വിളിക്കുകയാണ്.
പെട്ടന്നവന്‍ നിശ്ശബ്ദനായി. കൈലി മുണ്ടിന്‍റെ മടക്കിക്കുത്ത് അഴിച്ച് എന്‍റെ മുമ്പിലേക്ക് മെല്ലെ വന്നു. പിന്നെ ഒന്നുമുരിയാടാതെ കൊത്താന്‍ ഓങ്ങിയ പത്ത് താഴ്ത്തിയ പാമ്പിനെ പോലെ അവന്‍ കടന്നുപോയി. ഒമ്പത് ഡി യിലെ മുന്‍ ബഞ്ചില്‍ നല്ലകുട്ടിയായി ഇരുന്ന് പഠിച്ച പാവം ഡാനിയേല്‍ ഡേവിയായിരുന്നു അവന്‍.”
ശിഷ്യനെ ഇങ്ങനെ കാണേണ്ടിവന്നതില്‍ ഈ അധ്യാപകന്‍ വേദനിച്ചിരിക്കും. എങ്കിലും അദ്ധ്യാപകന്‍റെ ദര്‍ശന മാത്രയില്‍ തന്നെ എല്ലാ മതദര്‍പ്പങ്ങളും ക്രൌര്യവും അലിഞ്ഞലിഞ്ഞ് ഇല്ലാതായി 9 ഡി യിലെ ഒരു പാവം കുട്ടിയായി ഡാനിയേല്‍ ഡേവി പിന്തിരിഞ്ഞു പോയത് എന്തുകൊണ്ടായിരുന്നു ? ഇവിടെയാണ് ഗുരു ശിഷ്യ ബന്ധത്തിന്‍റെ - അധ്യാപനത്തിന്‍റെ കാണാപ്പുറങ്ങള്‍.
