രാമായണപാരായണം- ഇരുപത്തൊന്നാം ദിവസം

പരമപുരുഷനുടനുണര്‍ന്നു നോക്കുംവിധൌ പാരമൊലിക്കുന്ന ചോര കണ്ടാകുലാല്‍ തൃണശകലമതികുപിതനായെടുത്തശ്രമം ദിവ്യാസ്ത്രമന്ത്രം ജപിച്ചയച്ചീടിനാന്‍. സഭയമവനഖിലദിശി പറഞ്ഞു നടന്നിതു സങ്കടംതീര്‍ത്തു രക്ഷിച്ചുകൊണ്ടീടുവാന്‍ അമരപതി കമലജഗിരീശാമുഖ്യന്മാര്‍ക്കു- മാവതല്ലെന്നയച്ചോരവസ്ഥാന്തരേ രഘുതിലകനടിമലതിലവശമൊടു വീണിതു ‘രക്ഷിച്ചുകൊള്ളേണമെന്നെക്കുപാനിധേ! അപരമൊരു ശരണമിഹ നഹിനഹി നമോസ്തുതേ ആനന്ദമൂര്‍ത്തേ ശരണം നമോസ്തുതേ! ഇതി സഭയമടിമലരില്‍‌വീണു കേണീടിനാ- നിന്ദ്രാത്മജനാം ജയന്തനുമന്നേരം. സവിതൃകുലതിലകനഥ സസ്മിതം ചൊല്ലിനാന്‍: ‘സായകം നിഷ്ഫലമാകയില്ലെന്നുമേ. അതിനു തവ നയനമതിലൊന്നുപോം നിശ്ചയ- മന്തരമില്ല നീ പൊയ്ക്കൊള്‍ക നിര്‍ഭയം.” ഇതി സദയമനുദിവസമെന്നെ രക്ഷിച്ചവ- നിന്നുപേക്ഷിച്ചതെന്തെന്നുടെ പാപമേ കാരണം.” വിവിധമിതി ജനകനൃപദ്യുഹിതുവചനം കേട്ടു വീരനാം മാരുതപുത്രനും ചൊലിനാന്‍: “ഭവതി പുനരിവിടെ മരുവീടുന്നതേതുമേ ഭര്‍ത്താവറിയായ്കകൊണ്ടു വരാഞ്ഞതും ഝടിതി വരുമിനി, നിശിചരൌഘവും ലങ്കയും ശാഖാമൃഗാവലി ഭസ്മമാക്കും ദൃഢം.” പവനസുതവചനമിതി കേട്ടു വൈദേഹിയും പാരിച്ച മോദേന ചോദിച്ചരുളിനാള്‍ “അധികകൃശതനുരിഹ ഭവാന്‍ കപിവീരരു- മീവണ്ണമുള്ളവരല്ലയോ ചൊല്‍കൂ നീ. നിഖിലനിശിചരചലനിഭവിപുലമൂര്‍ത്തികള്‍ നിങ്ങളവരോടെതിര്‍ക്കുന്നതെങ്ങനെ? പവനജനുമവനിമകള്‍വചനമതു കേട്ടുടന്‍ പര്‍വ്വതതുല്യനായ് നിന്നാനതിദ്രുതം. അഥ മിഥിലനൃപതിസുതയൊടു ചൊല്ലീടിനാ- നഞ്ജനാപുത്രന്‍ പ്രഭഞ്ജനനന്ദനന്‍ “ഇതു കരുതുകകമലതിലിങ്ങനെയുള്ളവ- രിങ്ങിരുപത്തൊന്നു വെള്ളം പട വരും.”