മനുഷ്യ സംസ്കാരത്തോളം തന്നെ പഴക്കമുള്ളതാണ് കുരിശെന്ന് പഠനങ്ങള് പറയുന്നു. കുരിശിന്റെ ജ്യോമതിക്കും സ്വസ്തികയ്ക്കുമുള്ള ബന്ധം ഇതാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.
എന്നാല് ഈശ്വരപ്രതീകമായി എണ്ണുകയും പിന്നീട് നികൃഷ്ടമായി അധപതിക്കുകയും ക്രിസ്തുവിന്റെ കുരിശുമരണത്തിന് ശേഷം കൃപാവരത്തിന്റെ ചിഹ്നമായി ഉയര്ത്തപ്പെടുകയും ചെയ്ത ചരിത്രമാണ് കുരിശിന്റേത്.
യഹൂദര്ക്കിടയില് പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരു ശിക്ഷാവിധിയല്ല ക്രൂശിക്കല്. പലസ്തീന് പ്രദേശം റോമാക്കാരുടെ അധീനതയിലായതോടെയാണ് ക്രൂശിക്കല് ഒരു ശിക്ഷാവിധിയെന്ന നിലയില് യഹൂദജനത അംഗീകരിച്ചത്.
രാജ്യദ്രോഹികളേയും കൊള്ളക്കാരേയയുമാണ് ഈ വധശിക്ഷയ്ക്ക് വിധേയരാക്കിയിരുന്നത്. പ്ളാറ്റോയുടേയും ഡമോസ്തനിസ്സിന്റേയും ലിഖിതങ്ങളില് ക്രൂരമായ ക്രൂശിക്കലിനെപ്പറ്റി പരാമര്ശമുണ്ട്.
കുറ്റവാളി തന്നെ കുരിശു ചുമക്കണമെന്നാണ് നിയമം. കുരിശുമരണത്തിന് മുന്പ് ചാട്ട കൊണ്ടുള്ള അടിയും ഒഴിച്ചുകൂടാത്തതാണ്.